[N/A] + [D] BARDZO WAŻNY POST

Eee... Dobra, to nie jest BARDZO WAŻNY POST. Tak naprawdę dałam taki tytuł, bo może ktoś z zewnątrz tu zajrzy, kto wie.

Ale pewnie zastanawiacie się, co to jest?

A jeżeli powiem, że dokładnie dzisiaj mija pierwsza rocznica, odkąd zaczęłam publikować „Będę” (i co za tym idzie cokolwiek) na tym blogu? Tak, męczycie się ze mną już calusieńki rok (no dobra, nie wszyscy są dokładnie od początku), a moje serducho pęka z dumy, widząc, jaki kawał czasu wytrwałam z pisaniem. To dla mnie absolutnie niesamowite.

Ostrzegam, że to będzie sentymentalna notka i nie będzie żadnych urywków najbliższego rozdziału.

Zatem... Jak się to wszystko zaczęło? Muszę przyznać, że pisanie od dawien dawna chodziło mi po głowie. Nigdy jednak nie zaczynałam pisać czegokolwiek tak bardziej na poważnie. No dobra, raz zaczęłam pisać fantasy, ale nigdy nie wyszłam spoza pierwszy rozdział. Aż do pewnego dnia, kiedy zaczęła się akcja u Venetii Noks, dotycząca publikacji prac początkujących autorek. Stwierdziłam, że nie mam nic do stracenia — wysłałam, spodobało się, więc założyłam bloga.

Początkowo prolog miał być tylko miniaturką, ale pomyślałam sobie, czemu jej nie rozwinąć? Stąd pojawiły się pierwsze rozdziały, które są tłem dla wydarzeń z miniaturki. Zdobywałam też coraz więcej czytelników, dzięki którym miałam ochotę skakać z radości (nie będę nikogo wyróżniać, ale szczerze dziękuję tym Ktosiom, które komentowały prawie każdy rozdział — kocham Was! ❤). Nie sądziłam, że w ogóle uda mi się zdobyć tych paru czytelników, którzy będą wyczekiwać kolejnych rozdziałów. Nawet teraz mam zaciesz! :)

Udało mi się nawet zorganizować kogoś do betowania (hurra ja!) i muszę przyznać, że to dzięki Kite Millie zaczęłam się bardziej przykładać do interpunkcji i innych głupot związanych z pisaniem od strony poprawnościowej.

Tak też się złożyło, że założenie bloga pokrywa się z tym jakże sławetnym dniem moich narodzin (tak naprawdę to będą dopiero jutro). W sumie to nawet nie było zaplanowane, a zorientowałam się niedawno, kiedy zobaczyłam datę opublikowania prologu (rozgarnięcie — poziom: Cassie).

To może trochę statystyk?

Aktualny stan wyświetleń: 14756

Najwięcej wyświetleń (bo aż 2317) było w lutym.

Najczęściej odwiedzany post to prolog (563 wyświetleń).

Obserwatorów mam, jak dotąd, 11 na bloggerze i 17 na Google+.

Informowanych natomiast 6.

Najdłuższym rozdziałem (4765 słów) był rozdział pierwszy.

Najwięcej komentarzy (bez moich odpowiedzi) miał prolog (13 różnych osób mi tam skomentowało — wow!).

Ogółem komentarzy jest (z moimi odpowiedziami) 210.

Powyższe statystyki sprawiają, że uśmiecham się jak głupia i nie mogę przestać. Pragnę Wam podziękować z całego serca — to wiele dla mnie znaczy.

Ale koniec z tym smęceniem! Pora na pogaduszki o projektach. Aktualnym projektem jest oczywiście „Będę” (o nim powiem trochę więcej później). Jednak na moim dysku można znaleźć parę zaczętych (lub tylko ruszonych, to znaczy, że jest nakreślony szkic i nic więcej). Z uniwersum Harry'ego Pottera nie zamierzam się rozstawać przez najbliższe lata, ale jestem prawie pewna, że nie napiszę już żadnego dłuższego Dramione (na miniaturki oczywiście liczyć możecie). Może czasem przemycę jakiś poboczny wątek z Hermioną i Draco w tle, ale nie oczekujcie by był to główny temat historii. Jak tylko skończę „Będę”, zamierzam opublikować dwie historie. Jedna z nich jest całkowicie autorska, a druga natomiast byłaby kolejnym fanfiction. Nie chcę rzucać żadnych dat, ale obiecuję wziąć się w garść i zorganizować to tak, by obie historie były regularnie aktualizowane. Nie chcę też niczego zdradzać na ich temat, bo nie wiem, czy mi to wyjdzie (a mogę tylko narobić apetytu, moi drodzy Czytelnicy, a później nie wstawić nic). No, może tylko to, że w obydwu historiach postawię na akcję, więc z pewnością będzie się działo.

Mam nadzieję, że ktoś tu dotarł — jeżeli tak, to pocieszę, że jesteśmy na finiszu.

„Będę” jest podzielone na dwie części. Pierwsza jest w trakcie tworzenia i obejmuje czasy szkolne (dla przypomnienia, jakby ktoś niefortunnie zapomniał). I jeżeli ktoś się nie zorientował, to prolog jest również epilogiem pierwszej części (spojlery walę, ludzie! Jak chcecie ich więcej, to wczytajcie się w prolog). Akcja drugiej części będzie się rozgrywała trochę później (jeszcze się waham w takich szczegółach). Epilog pani Rowling możecie odrzucić całkowicie (albo przynajmniej w części), ale reszta siódmego tomu się zgadza (taka niespodzianka!). Może kiedyś się pokuszę o jakieś łatki do „Będę” (tj. krótkie teksty, które będą mówiły o wydarzeniach z insygniów, ale opisane z perspektywy naszej drogiej parki), ale to może kiedyś.

I tak oto dotarliśmy do końca posta. Na pocieszenie dodam, że rozdział szesnasty się pisze. I prosiłabym o komentarze, bym wiedziała, ilu czytelników udało mi się zdobyć przez ten rok (mam nadzieję, że serio to ktoś przeczytał). Jak nie chcecie komentować, możecie wysłać maila. Chcę po prostu, byście dali znak życia. Nic więcej.

Do zobaczenia!

Myśleliście, że to koniec? Kłamałam! Dam Wam jeszcze dwa cuda, które powstały niedawno (moja pierwsza zabawa z drabble) — dla osłody, że musieliście przeczytać te (około) 800 słów.

„Ciche umieranie”

 — Palenie zabija — wyrywa jej się.

Obojętność w jasnych tęczówkach jest nadto widoczna.

 — Przynajmniej umrę szczęśliwy — mówi, przeciągając głoski.

Dym dociera do płuc. Ona krztusi się, on z przyjemnością zaciąga.

 — Ale widzę, że nie tylko ja mam zapędy samobójcze, jeżeli nadal tutaj stoisz — mruczy po chwili.

 — Niektórzy mogą chcieć pobyć na świeżym powietrzu bez trucia się — prawie warczy, zaciskając pięści. — Niektórzy powinni to uszanować.

 — „Powinni” jest słowem kluczowym — odpowiada, ale nie stara się ukrywać rozbawienia.

Jej wzrok mimowolnie pada na złotą obrączkę na palcu.

 — Wiesz co? Na coś trzeba umrzeć — stwierdza nagle z dziwną goryczą.

Później już tylko stoją, cicho umierając.

*****

 — Witam z powrotem — mruczy, kiwając głową, po czym mocno zaciąga się papierosem.

Ona tylko zaciska usta, nie odpowiadając.

 — Nawet się nie przywitasz?

Spogląda na niego przelotnie.

 — Nie mam ci nic — podkreśla — do powiedzenia.

On parska cicho.

 — Zatem pomilczmy.

Nie mija chwila, a rozlega się dzwonek.

 — To chyba do ciebie — zauważa, kiedy ona jedynie tępo patrzy się w ekran telefonu. — Coś się stało? — pyta niepewnie.

 — To nic ważnego — szepcze, odrzucając połączenie.

Jej wzrok mimowolnie pada na złotą obrączkę na palcu. Ponownie.

 — To nic ważnego — powtarza, jakby chciała w to mocno wierzyć.

On bez słowa wyciąga w jej stronę otwartą paczkę papierosów.