Rozdział trzeci

Mahoniowe kosmyki włosów rozwiały się wokół rumianej twarzy, kiedy Hermiona okręciła się wokół własnej osi. Spojrzała z błyskiem w miodowych oczach na liczne, drewniane regały uginające się pod naporem potężnych, starych ksiąg. Niczym maleńkie dziecko, które biegnie do zabawek zapakowanych w lśniący, kolorowy papier w świąteczny poranek, Hermiona podbiegła do pierwszego z wielu regałów.

Przymknęła powieki, chłonąc niezwykły czar pomieszczenia. Drobny nos z kilkoma niedoskonałościami zmarszczył się delikatnie, kiedy dotarł do niego upajający zapach starego pergaminu. Szatynka otworzyła powoli oczy i dotknęła opuszkami palców twarde, lekko podniszczone okładki. Miodowe tęczówki patrzyły na zgromadzone dzieła, jakby były bóstwami, które zechciały ukazać swe oblicze zwykłym śmiertelnikom. 

– Granger, to są tylko książki. 

Hermiona spojrzała nieprzytomnie na stojącego w rogu obserwatorium blondyna. Draco opierał się o ścianę, patrząc na nią z politowaniem, wymalowanym na twarzy. Po chwili dotarł do niej sens słów Malfoya. Hermiona wciągnęła gwałtownie powietrze, otwierając nieświadomie usta. 

– Granger?

– Tylko książki...? – zapytała Hermiona szeptem, nie wierząc własnym uszom. – Możliwe, że odkryliśmy niepowtarzalną skarbnicę wiedzy! Te książki mają przynajmniej po kilka stuleci, a niektóre mogą być nawet z czasów założycieli! Potrafisz sobie wyobrazić, co by się stało, gdybyśmy znaleźli zaginione dzieła samej Roweny Ravenclaw?! Nikt nigdy ich nie odnalazł, a jedynie wzmianki o nich doty...

– Granger! – krzyknął Draco, przerywając dziewczynie w pół słowa. Nagle dotarło do niego, co zrobił. Skłamałby, gdyby powiedział, że nie był ciekawy treści tych ksiąg. Może niektóre z nich świadczyły o czymś, co jest naprawdę przydatne, ale... Nie z Granger. Była zbyt idiotycznie zakochana w książkach, by podejść do tego racjonalnie. Chociaż był pewien, że potrafiłaby przekopać się pod stosami tysiąca pergaminów i wydobyć z nich najpotrzebniejsze informacje, to... to była Granger. Szlamowata Królowa Kujonów. Zwyciężczyni nagrody „Najbardziej Wkurzającej Dziewczyny, Która Kiedykolwiek Przestąpiła Próg Hogwartu”. Gryfonka i przyjaciółka Pottera, który był znany z tego, że przeżył. To nie mogło się dobrze skończyć.

– Dobra – powiedziała Hermiona, wzdychając ciężko. Potarła dłonią kark, czując się trochę niezręcznie. – Wiem, że... mam maleńkiego bzika na punkcie książek... – zignorowała ciche prychnięcie blondyna. – Ale zrozum, że to nie są zwykłe książki. Komuś musiało naprawdę zależeć, żeby je schować przed innymi.

– Ale my się tu dostaliśmy.

– Ale my wiedzieliśmy czego szukać. – Hermiona uśmiechnęła się delikatnie. – Wiem, że to trochę dziwne. Jesteśmy z dwóch różnych światów. Ale... czy możemy za drzwiami zostawić naszą tożsamość, poglądy, przynależność i jako dwójka anonimowych ludzi, których łączy jedynie wspólny cel odkrycia prawdy, razem pracować?

– Granger... To się nie uda. Pamiętasz, że my się nienawidzimy?

– Nie mówię, że mamy się spotykać, możemy ustalić... – Hermiona zastanowiła się przez moment. – Z braku lepszego słowa powiem „dyżury” i wtedy dowiemy się, dlaczego ktoś tak skrzętnie ukrył obserwatorium i dlaczego nie używamy go zamiast Wieży Astronomicznej, a jednocześnie nie będziemy się widywać więcej niż to konieczne.

– Cholerna Panna Doskonała – mruknął Draco, nie widząc żadnych wad ani nieścisłości w propozycji dziewczyny.

– Słucham? – zapytała Hermiono, czując poszerzający się uśmiech na jej twarzy. Wiedziała! Po prostu wiedziała, że nawet on nie będzie potrafił się oprzeć wzywaniu Matki Mądrości!

– Będę tego żałował, ale tak, zgadzam się. 

– Nie będziesz żałował. Nic nie może pójść źle, o ile zachowamy ostrożność. W innym przypadku będziemy skończeni – stwierdziła Hermiona, nie wiedząc, ile prawdy było w jej słowach.

Draco przełknął ślinę z trudnością. ‘Tak’, pomyślał, ‘Będziemy skończeni’. 

*****

Złociste płomienie tańczyły wesoło na zwęglonych kawałkach drewna w kominku. Jasna łuna ognia rzucała rozigrane cienie na brązowe ściany Pokoju Wspólnego Gryffindoru. Na bordowej kanapie, kolorem przypominającej czereśnie, pławiące się w świetle letniego słońca, siedział niezbyt wysoki chłopiec. Jego kruczoczarne włosy były potargane niczym po zejściu z miotły w wietrzny dzień, a cienkie usta rozciągały się w subtelny uśmiech, tworząc charakterystyczne dołeczki w kościstych policzkach bruneta. Szmaragdowe oczy były skierowane w stronę książki, ale zdawały się nie rozpoznawać liter, migoczących na pożółkłych stronicach. 

– Cześć, stary! – Ron klepnął Harry'ego w plecy, siadając ciężko koło niego na kanapie. Brunet spojrzał na niego z widocznym rozkojarzeniem w tych przepięknych tęczówkach. Nuta strachu pojawiła się w nich na moment, ale szybko zniknęła, ustępując miejsca iskierkom radości.

– Dawno się nie widzieliśmy, co? – zapytał sucho Harry, starając się powstrzymać przed mocnym uściskaniem rudzielca.

– Przepraszam, ale... ostatnio nie miałem za dużo czasu – powiedział Ron, uśmiechając się z zażenowaniem, unikając przewiercających na wylot zielonych tęczówek.

– Czy ty ją kochasz? – Nagłe pytanie Harry'ego wstrząsnęło rudzielcem. Spojrzał na niego szeroko otwartymi oczyma. 

– C – co?

– Czy kochasz Lavender? Tak naprawdę – dodał brunet, widząc, jak Ron zaczyna kiwać głową, ale jakoś bez przekonania. – Odpowiedz: czy ty ją kochasz?

– Harry... – zaczął bezsilnie Ron. – To nie jest łatwe, rozmawiać o swoich uczuciach i...

– Dziękuję... – przerwał mu Harry, uśmiechając się z ulgą. – Nic nie mówiąc, dałeś mi jedyną prawidłową odpowiedź. – Brunet powrócił do książki, tym razem uważnie śledząc tekst oczami.

Ron spojrzał na niego. Co to, u licha, było? Przecież kochał Lavender. Co prawda nie czuł niczego szczególnego, całując ją, ale...

Może ktoś wyolbrzymił mit o pocałunkach z fajerwerkami, a inni, żeby nie posądzono ich, że nie spotkali „prawdziwej” miłości, przyznali temu komuś rację?

Ron pokręcił delikatnie głową, odpędzając się od mało prawdopodobnych scenariuszy. Westchnął ciężko i przeczesał palcami ogniste włosy. Musiał przyznać, że Lavender nie brakowało urody. Była wysoką, szczupłą dziewczyną z jasnymi włosami, układającymi się w lśniące fale, opadającymi swobodnie na ramiona. Miała niezwykłe oczy o niespotykanej barwie niczym ciche, spokojne morze o wschodzie słońca. Pulchne policzki dodawały jej jedynie uroku, zwłaszcza w szerokim uśmiechu na cienkich, pudrowych wargach, ukazując białe, proste zęby. Delikatnie zadarty nos sprawiał, że wyglądała bardziej dziewczęco i urzekająco niż chłodna Dafne Greengrass ze swoją arystokratyczną urodą. Jej śmiech brzmiał jak tysiące dzwoneczków, a melodyjny głos przyciągał go tak samo, jak najsłodszy nektar najpiękniejszego z kwiatów przyciągał maleńkie pszczoły, ale... Ron czuł, że czegoś brakuje. Jeżeli chciał być szczery, to nie potrafił z nią rozmawiać. Za każdym razem zapadała ta nieprzyjemna cisza po wymienieniu zaledwie paru zdań. Jeszcze na początku starał się ją poznać, ale później...

Lavender zdawała się nie interesować niczym poza plotkami, chociaż Ron był naprawdę gotów poszerzyć swój krąg zainteresowań. Do cholery jasnej! Był nawet gotów ograniczyć Quidditch do minimum...!

Nagle Ron zrozumiał, czując dziwną wolność rozprzestrzeniającą się w jego sercu.

Nie kochał Lavender Brown.

*****

– Gratuluję, panno Granger, Wybitny. – Usta profesor Sinistry rozciągnęły się w szerokim uśmiechu, kiedy położyła sprawdzony pergamin na ławce dziewczyny. – Nie spodziewałam się, że ktokolwiek znajdzie aż tak szczegółowe informacje na ten temat. A kiedy przeczytałam twoje przemyślenia o teorii samego Alberta, tego średniowiecznego filozofa... – Profesor westchnęła cicho z podziwem. – Zastanów się poważnie nad swoją przyszłą karierą. Mogłabyś zrobić prawdziwą furorę, a jestem pewna, że uczelnie wyższe walczyłyby o ciebie do ostatniej kropli krwi.

– Dziękuję, pani profesor, ale nie jestem aż tak uzdolniona...

– Bzdura! Masz prawdziwy talent! Nie zmarnuj go. – Profesor Sinistra mrugnęła do Hermiony, po czym podeszła do kolejnego ucznia.

Gryfonka spojrzała na swoją pracę, skupiając wzrok na wielkiej literze „W” u góry pergaminu. Poczuła rozlewające się ciepło na swoich policzkach. Gdyby miała być szczera, to większość tych przemyśleń należała do mało znanej autorki książek, Anny Sergiejownej. Ta rosyjska uczona miała bardzo ciekawe argumenty przeczące teoriom Alberta, z którymi Hermiona po prostu musiała się zgodzić. ‘I dzięki temu pani profesor uznała, że jestem jakoś niezwykle utalentowana w astronomii’ pomyślała zawstydzona, chowając pergamin do torby.

Kiedy zadzwoniły dzwony, Hermiona zerwała się i jako jedna z pierwszych wyszła z pracowni, nie chcąc zostać zatrzymaną przez nauczycielkę. Następnym razem musiała bardziej uważać, korzystając z tamtych książek. W innym przypadku nie dałaby rady przekonać profesor Sinistry, że nie nadawała się, by dalej studiować astronomię. 

Szatynka szybko zbiegła po schodach i weszła do Wielkiej Sali. Nie było tam za wiele uczniów. Zapewne nauczyciele dopiero wypuszczali większość z sal lekcyjnych. Hermiona usiadła na jednym z wielu wolnych miejsc przy stole Gryffindoru. Sięgnęła po dzbanek z dyniowym sokiem, jednocześnie rozglądając się w poszukiwaniu jakichś znajomych twarzy. Kilka metrów dalej siedział samotnie wysoki, grubszy chłopak. Jego tusza dodawała mu jedynie uroku i sprawiała, że wyglądał o wiele bardziej przyjacielsko niż ktokolwiek inny. Miał jasnobrązowe włosy, które opadały na jego wysokie czoło, przysłaniając ciemne oczy koloru roztopionej czekolady. Delikatny uśmiech widniał na jego cienkich ustach, kiedy czytał jakąś książkę, nie zwracając uwagi na coraz głośniejszy gwar w Wielkiej Sali. Hermiona chwyciła kubek i podeszła do niego, siadając naprzeciwko. Chłopak podniósł głowę z zaskoczeniem w oczach, by zaraz pojawił się tam błysk radości. 

– Cześć, Hermiono.

– Cześć, Neville. Dawno się nie widzieliśmy. – Hermiona uśmiechnęła się, upijając łyk napoju. – Co u ciebie słychać?

– Nie jest tak źle. Na całe szczęście nie chodzę już na eliksiry. – Neville roześmiał cicho. – A u ciebie?

– Byłam przed chwilą na teoretycznej astronomii. A wieczorem czeka mnie praktyka. – Hermiona skrzywiła się delikatnie.

– W taki mróz? Profesor Sinistra nie ma już w ogóle serca?

– Pewnie by je miała, ale dzisiaj ma ukazać się rzadka kometa, która jest widoczna jedynie raz na trzy lata.

– Współczuję. A co u Harry'ego i... – Neville zawahał się, widząc przebłysk bólu na twarzy Hermiony. 

– Wszystko po staremu – mruknęła bez przekonania dziewczyna, wpatrując się w delikatne, złociste fale rozbijające się o bieliste brzegi kubka. 

– Hermiona... – zaczął Neville, przymykając książkę od zielarstwa. Spojrzał na swoją przyjaciółkę i poczuł maleńkie ukłucie smutku. Nie tak powinno być. Nawet on zauważył ukradkowe spojrzenia pomiędzy tą dwójką niezwykle upartych i dumnych Gryfonów. Sądził, że prędzej czy później zejdą się, ale teraz... Neville przełknął z trudem ślinę, czując, że nagle zaschło mu w gardle. Spuścił wzrok, by po chwili zacisnąć zęby i podnieść swoje czekoladowe tęczówki na markotną dziewczynę. Był przecież Gryfonem, a oni są odważni. Z reguły. – Przestań o nim myśleć. To jego strata, a ty powinnaś się cieszyć. Jeżeli nie zauważył jak cudowną dziewczyną jesteś, to może i lepiej, bo widocznie nie zasługuje na ciebie. Jesteś bardzo ładną dziewczyną, już nie mówiąc, że najmądrzejszą jaką znam i nie ma zaklęcia, którego byś nie umiała rzucić – skończył, a jego policzki pokrył delikatny rumieniec. 

Hermiona uśmiechnęła się mimowolnie. Nawet sobie nie uświadamiała, ilu ludzi było gotowych ją wesprzeć. Spojrzała na Neville, który zarumienił się jeszcze bardziej, widząc ogrom wdzięczności i ciepła w tych miodowych oczach. 

– Dziękuję, Neville. Jesteś cudownym przyjacielem.

– A – ale, j – ja... – wyjąkał, spuszczając głowę i patrząc się uważnie na swoje zgrubiałe palce splecione w dziwny wzór. 

– Mówię poważnie, Neville. Jesteś chłopakiem, o którym marzy każda dziewczyna i uwierz w to w końcu, na miłość Merlina! – krzyknęła Hermiona, wymachując gwałtownie rękoma niczym rozhisteryzowana kobieta kłócąca się o swoje racje. Na ten widok z ust Neville'a wyrwał się cichy chichot, który po chwili przerodził się w głośny śmiech. – Czy już nikt mnie rozumie?

Hermiona odwróciła się z bardzo poważnym wyrazem twarzy. Jedynie lewy kącik ust drgał jej prawie niezauważalnie. Ginny omiotła spojrzeniem trzęsącą się sylwetkę szatyna i dziwną mimikę przyjaciółki. Nieświadomie zamrugała szybko powiekami, jakby miała nadzieję, że to był tylko wytwór nieokiełznanej wyobraźni, której granice nie istniały. 

– Mój problem chyba może poczekać – powiedziała powoli Ginny, próbując zrozumieć sytuację. Dawno nie słyszała tak szczerego śmiechu, a już w ogóle nie pamiętała, by jego sprawczynią była Hermiona. Chociaż wyglądało to dla niej niezwykle nierealnie, to chciała zatrzymać mocno ten obraz w swoich drobnych pięściach pamięci, ściskając go z całych sił, nie przejmując się mozolnie spływającymi po wzgórzach palców kroplami krwi rozrzedzonych słonym potem.

– Coś się stało? – spytała Hermiona z troską, a jej komiczna powaga ustąpiła miejsca zmartwieniu.

Ginny przyjrzała się twarzy szatynki i z niepokojem zaobserwowała niewielkie, ale jednak zmiany. Mimo subtelnie zaróżowionych policzków Hermiona wyglądała bardzo blado, nie wspominając o delikatnych cieniach pod miodowymi oczami. Jej malinowe usta szpeciły metaliczne krople koloru dojrzałej wiśni. Ginny nienawidziła momentów, kiedy jej przyjaciółka przygryzała wargę, dopóki miedź nie rozpłynęła się na jej języku. Zawsze tak robiła, chcąc uspokoić i co najważniejsze, ukryć swoje szalejące emocje przed wścibskim wzrokiem innych. Rudowłosa miała ogromną nadzieję, że ten dziwny blask w oczach Hermiony nie miał ani grama cierpienia, które tak często widziała, kiedy spoglądała na swoje odbicie w lustrze. Ginny znała ten tępy ból w sercu, ale nauczyła się już z nim żyć. Nie chciała, by Hermiona przeżywała to samo co ona każdej samotnej nocy pełnej mroku i strachu. Nie chciała, by słoneczne, ciepłe poranki szatynki nie różniły się niczym od tych przepełnionych łzami nieba.

– Nie, nic... Po prostu Dean przestaje być idealnym chłopakiem.

Hermiona popatrzyła na nią pytająco. Ginny uśmiechnęła z trudem w odpowiedzi i z westchnieniem opadła na dębową ławkę. Sięgnęła po niewielkie jabłko z półmiska i spojrzała na idealnie wypolerowany owoc. Czerwone plamy starały się zawładnąć nad całą powierzchnią skórki. Chociaż jego wygrana była przesądzona, zieleń nie ulegała ani na jeden moment. Złociste promienie odbijały się, kreśląc granicę pomiędzy nimi, którą rubin powoli zwycięsko przekraczał. Ginny odgryzła kawałek jabłka, przerywając batalię barw. To jej perłowe zęby wygrały. 

– Cześć, Ginny – wtrącił się Neville, uśmiechając się nieśmiało.

– Taa, dzień dobry – mruknęła obojętnie rudowłosa, patrząc na resztkę owocu.

– To może ja już pójdę – powiedział po chwili ciszy chłopak, wstając gwałtownie i wychodząc z Wielkiej Sali.

– Byłaś nieuprzejma.

– Hermiona, życie mnie przytłoczyło, a ty mi zawracasz głowę uprzejmością? – zapytała żałośnie Ginny, odrzucając ogryzek. Ukryła głowę w ramionach, sprawiając, że kurtyna włosów wyglądających niczym długie języki ognia rozsunęła się.

– Powiesz w końcu, co się stało? – Pytanie Hermiony okraszone było dużą ilością rozbawienia.

– Dean zrobił mi straszną kłótnię o to, że zobaczył mnie siedzącą na kanapie w Pokoju Wspólnym razem z Harrym – wymamrotała Ginny, nie podnosząc głowy. 

– A miał powody do zazdrości? – zapytała Hermiona, uśmiechając się, jakby doskonale o wszystkim wiedziała. Mimo zasłony ognistych włosów szatynka zauważyła, że uszy przyjaciółki nagle się zaczerwieniły. Hermiona trąciła ją delikatnie łokciem, powstrzymując się od śmiechu. – Ginny?

– Nie słyszałaś o czymś takim, jak „ciekawość to pierwszy stopień do piekła”?

– Nie wywiniesz się tym razem – powiedziała bezlitośnie Hermiona.

– Dobra – warknęła Ginny, podnosząc gwałtownie głowę, ukazując wściekle czerwoną twarz. W orzechowych oczach krył się niewielki błysk smutku i rozczarowania, który pozostał niezauważony przez szatynkę. – Myślałam, że mnie zrozumiesz, ale oczywiście Hermiona Granger musi wiedzieć wszystko! A więc tak, położyłam tą durną dłoń na jego kolanie. I co z tego, że zrobiłam to tylko dlatego, by się podeprzeć, a że siedział po mojej prawej, a ja niestety jestem praworęczna, to go dotknęłam! Co z tego, że nie mogłam złapać oddechu! Byłoby o wiele lepiej, gdybym upadła na podłogę!

– Lepiej? – zapytała po chwili Hermiona. Zdawała się w ogóle nie przejmować wybuchem Ginny.

– Jesteś okropna, ale tak, lepiej – burknęła młodsza Gryfonka. Spojrzała na przyjaciółkę, która ze spokojem widocznym na pociągłej twarzy obserwowała ją. Ginny nieświadomie zagryzła wargę, nagle czując zażenowanie. Zagarnęła płomienne włosy za uszy i zaczęła: – Przepraszam. Jestem ostatnio...

– Tylko ostatnio? – wtrąciła niewinnie Hermiona.

– Dasz mi skończyć? Dziękuję. Prawda, mam wybuchowy charakter, ale ostatnio jestem trochę rozstrojona psychicznie i... po prostu...

Nad ich głowami rozległ się znajomy głos, który sprawił, że Ginny natychmiast zamilkła jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. 

– Pokłóciłaś się z Deanem?

– Od dawna tu stoisz? – zapytała Hermiona, ale została całkowicie zignorowana. Przewróciła oczami, ale na jej ustach rozkwitł mimowolnie szeroki uśmiech, kiedy obserwowała, jak Ginny próbuje się nie rumienić przy każdym kolejnym wypowiedzianym słowie, a Harry stara się unikać jakiegokolwiek kontaktu wzrokowego. – To może ja już pójdę – powiedziała Hermiona z rozbawieniem w głosie, zawieszając torbę z książkami na swoje ramię. Westchnęła cicho i wyszła z Wielkiej Sali, wiedząc, że nie doczeka się odpowiedzi.

– ...ale nic ci nie jest?

– Przecież to nie nasza pierwsza kłótnia, nie musisz się aż tak o mnie martwić. – Ginny nie mogła powstrzymać uśmiechu. Mimo że nie miała nadziei na jakieś większe relacje pomiędzy nią a Harrym, to uważała się za niezłą szczęściarę. Czuła, że właśnie tego jej brakowało. Co prawda Hermiona była jej przyjaciółką, ale miała tyle obowiązków, nauki i Merlin wiedział czego jeszcze, że po prostu nie miały czasu, aby się spotykać po kilka razy dziennie. I tak fakt, że widziały się każdego dnia chociaż na te parę minut, zakrawał o cud.

– To dobrze. – Harry westchnął z ulgą. – Nie chciałbym, żebyś przeze mnie źle się czuła. Jesteś moją przyjaciółką – dodał, przełykając ciężko ślinę, gratulując sobie w duchu, że nie zabrzmiało to w żadnym stopniu nienaturalnie. Nie wiedział, że tym jednym słowem wyżłobił jeszcze większą dziurę w zakrwawionym sercu dziewczyny. Ta jednak uśmiechnęła się delikatnie, zręcznie ukrywając się pod doskonałą maską.

Ginny nigdy nie podejrzewała się o aż takie umiejętności aktorskie. Chociaż często żałowała, że potrafi oszukać wszystkich oprócz siebie. Czasem chciała, żeby emocje nią zawładnęły i każdy mógł zobaczyć „prawdziwą Ginny”, a nie tą marionetkę, która bała się zerwać słabe, naderwane już więzy, udając, że wszystko było w jak najlepszym porządku.

– Czekaj... – wymamrotała Ginny, nagle sobie coś uświadamiając. Rozejrzała się, ale nigdzie nie widziała burzy nieokiełznanych, brązowych włosów. – Gdzie Hermiona?

– Hermiona tu była? Nie widziałem jej. – Harry wzruszył ramionami, sięgając po kubek z dyniowym sokiem i upijając z niego łyk napoju.

– Przecież siedziała koło mnie.

– Widocznie twoje żywe włosy skutecznie odwróciły moją uwagę od ciemnych loków Hermiony, Marchewko. – Harry wyszczerzył się, widząc zmrużone oczy Ginny,

– Uważaj, Potter. To że jesteś Wybrańcem, nie znaczy, że nie możesz umrzeć, a uwierz mi, mogę ci zafundować darmową sesję tortur przed twoim końcem.

– Auć – syknął Harry, nagle blednąc, kiedy zobaczył ten przerażający błysk w orzechowych oczach.

– Muszę już iść, Złoty Chłopcze. Do zobaczenia później – dodała Ginny, uśmiechając się z widoczną nutką sadyzmu.

Harry spojrzał na nią z lekkim wahaniem.

– A to „później” mam nadzieję, że nie zawiera żadnych bolesnych przeżyć?

– Złapię cię w Pokoju Wspólnym – było jedynym, co powiedziała.

*****

– Dotrzymuję obietnicy. – Dziewczęcy głos rozległ się za plecami Harry'ego. Było już po ciszy nocnej, więc w Pokoju Wspólnym nie było żadnych osób oprócz tej dwójki Gryfonów. Ginny usiadła na przetartym dywanie w kolorze wina, rozkładając nogi w kierunku wesoło trzaskającego ognia. Harry opierał się o brzeg kanapy, podkulając stopy pod siebie. W dłoniach trzymał czarny podręcznik od eliksirów.

– Gdzie ty byłaś o takiej porze? 

– Tu i tam – odpowiedziała Ginny z lekkim uśmiechem na rubinowych ustach.

Zapadła cisza, ale była ona przyjemna, bez żadnego napięcia. Po chwili Ginny spojrzała na Harry'ego. Poczuła, jak jej serce pęcznieje od tych wszystkich uczuć, które od razu się obudziły, widząc szczupłą sylwetkę chłopaka. Dla niej był idealny. Proste, niezbyt długie włosy wyglądały niczym delikatne, nastroszone pióra kruka, kiedy zawiał mroźniejszy wiatr. W jego oczach odbijał się blask ognia płonącego w kominku, sprawiając, że kolor tęczówek zajaśniał, dorównując barwą źdźbłom soczystej trawy wznoszącej się w stronę wiosennego słońca. Skaczące płomienie rzucały cienie na jego nieskazitelną twarz, a na kąciki ust unosiły się delikatnie ku górze. Ginny nie widziała już zbyt kościstych obojczyków czy krzaczastych brwi. Wszelkie niedoskonałości blakły w ogromie miłości dziewczyny. Dla niej mógłby nie mieć zębów, włosów lub ważyć więcej niż powinien, a ona i tak by widziała tego przystojnego bruneta, który w końcu zaczął ją inaczej postrzegać. 

Harry starał się skupić na drobnych zapiskach Księcia Półkrwi, ale jego wzrok mimowolnie kierował się na drobne ciało Ginny, grzejące się przy murowanym kominku. Złocistopomarańczowe języki przebijały się przez ogniste kosmyki włosów dziewczyny. Jej blada cera poznaczona była przez maleńkie piegi, które zdawały się być jej największym atutem. Białe, proste zęby błyszczały przy każdym uśmiechu, nawet tym najmniejszym, na który kolana Harry'ego uginały się bez jego woli. Brunet przełknął ciężko ślinę, zaciskając mocno powieki. Nie mógł myśleć o Ginny. To siostra Rona, która w dodatku miała chłopaka. Był słaby i nie wierzył, by był zdolny żyć bez niej. A miał pewność, że Ginny odsunie się od niego, kiedy dowie się o jego „niesiostrzanych” uczuciach. Nie wspominając, że Ron by się na nim zawiódł. Miał w końcu chronić rudowłosą jak starszy brat. Harry był gotów zakopać swoje serce pod grubą warstwą ziemi, byle nikt nigdy się nie dowiedział o jego uczuciach. 

– Harry?

– Hmm...? – mruknął brunet, nie odrywając wzroku od książki. Był dumny ze swojej maski uczuć.

– Dobrze, że jesteś.

Te, zdawałoby się, zwykłe słowa sprawiły, że coś się wyrwało w sercu Harry'ego, jakby jakiś potwór, który po latach więzienia w końcu zerwał stalowe kajdany. Harry wciągnął gwałtownie powietrze i spojrzał na Ginny. Ta ze spokojem oglądała zwęglone kawałki drewna otulone żarem płomieni, przyciągając do piersi kolana i opierając o nie podbródek. Orzechowe oczy wydawały się być całkowicie zahipnotyzowane, nie zwracając uwagi na oszołomionego chłopaka.

Harry poczuł, jak na jego usta wpłynął szeroki uśmiech, a w szmaragdowych oczach zakwitło szczęście. Harry nie przejmował się, że był żałosny. Jeżeli to oznaczało, że mógł słyszeć ten delikatnie zachrypnięty głos, to był gotów zabić. ‘Nawet Voldemorta’, pomyślał, nagle poważniejąc. Po beztroskim uśmiechu nie został nawet najmniejszy ślad, przekształcając się w determinację. ‘Wypełnię przepowiednię i wygram, choćbym miał zawrzeć pakt z diabłem’, dodał, zaciskając palce na twardej okładce książki. ‘Muszę wygrać. Dla niej’. 

*****

Luty przyniósł ze sobą potężne chmury, które nie oszczędzały na dryfującym w podmuchach powietrza, lodowatym puchu. Świat, nie tylko czarodziejski, został zasypany przez ogromne góry śniegu. Mimo że krajobrazy były nieziemskie, wręcz nierealistyczne, jakby wyszły spod ręki samego Boga, który pociągnięciami pędzla nakładał kolejne jasne barwy na drzewa, doliny i miasteczka, to bezlitośnie spadająca temperatura uniemożliwiała podziwianie tych jakże niezwykłych dzieł. Kiedy słońce z ogromnym wysiłkiem uwalniało się spod kajdan chmur, wszystko zaczynało iskrzyć tysiącem kolorów, upiększając już i tak niesamowite widoki. Hermiona stała na korytarzu w jednym z wielu filarów, podziwiając naturę za oknem. Szorstkie od chłodu dłonie pocierały ramiona, chcąc dla siebie chociaż odrobinę ciepła. Bieliste obłoczki raz po raz wydobywały się spomiędzy warg dziewczyny, lecz ona była zbyt zauroczona widokiem, by to zauważyć. Jej myśli pędziły niczym dopiero co uwolnione orły zmierzające ku krańcom świata. Słaby ogień płonący na jednej z pochodni wyglądał, jakby za sprawą większego podmuchu wiatru miał zgasnąć, zabierając ze sobą te i tak już niewielkie pokłady ciepła w zamku. 

Hermiona drgnęła zaskoczona, kiedy usłyszała echo zbliżających się kroków. Odwróciła się, by stanąć twarzą w twarz z profesorem Dumbledore'em. Jego błękitne oczy zalśniły dziwnym blaskiem. 

– Dzień dobry, panie profesorze.

– Dzień dobry, panno Granger – odpowiedział dyrektor z uśmiechem kryjącym się za białą brodą. – Widzę, że nie tylko ja doceniam niezwykłość tej pory roku. – Hermiona zarumieniła się delikatnie pod ostrzałem przeszywającego spojrzenia profesora. – Niestety większość ludzi twierdzi, że zima jest okropna, nie warta nawet najmniejszej uwagi. Wszyscy widzą tylko błoto, mróz i przemakające buty. – W błękitnych oczach zaiskrzyło rozbawienie. – Ale gdyby się tak zastanowić, to błoto powstaje przez zanieczyszczenia powstałe przez człowieka, a przemakające buty są sprawką złych szewców. Tak naprawdę jedynie mróz jest naturalną wadą zimy.

– Przepraszam, że przerywam, panie profesorze, ale do czego pan dąży? – zapytała skonsternowana Hermiona, próbując zrozumieć tok myślenia dyrektora Hogwartu. 

– Mróz jest jednym z uroków zimy, który wbrew pozorom jest najważniejszy. To on podtrzymuje całe to piękno, bez niego nie byłoby zimy. Chłód trzyma w ryzach śnieg, szron, gołoledź i wszystkie inne niezwykłe dzieła natury. Bez chłodu ta pora roku nie różniłaby się niczym od pozostałych.

– Nie rozumiem, panie profesorze – wymamrotała Hermiona, kręcąc delikatnie głową. – Czy pana wypowiedź to jakaś metafora?

– Wierzę, że pani sama do tego dojdzie, panno Granger – powiedział tajemniczo profesor Dumbledore i, zanim Hermiona zdążyła to zarejestrować, zniknął za rogiem korytarza.

Gryfonka rozejrzała się wokoło, naiwnie wierząc, że odpowiedź na dziwne zachowanie dyrektora pokaże się na jednej ze ścian zamku.

– Jeżeli na koniec tego roku szkolnego będę w pełni zdrowia psychicznego, to zacznę się ubiegać o Order Merlina – parsknęła Hermiona. – To jest nienormalne! – krzyknęła, łapiąc się za głowę. A jej śmiech rozbrzmiewał echem po opustoszałych korytarzach Hogwartu. 

*****

Witam ponownie! Mam mieszane uczucia w związku z tym rozdziałem. Mimo że pisało mi się go w miarę dobrze, to jakby... czegoś brakowało (albo po prostu cierpię na nieuleczalny perfekcjonizm i nigdy mi nic nie będzie do końca pasować). Pod wcześniejszym rozdziałem niektórzy zaniepokoili się, że akcja za szybko podąża w przód. W sumie trochę się zdziwiłam, ale inaczej tego po prostu nie widzę. A! I te „błękitne oczy” to oczy Dumbledore'a, chociaż po przeczytaniu komentarzy miałam nawet pomysł na zmienienie trochę koncepcji opowiadania, ale stwierdziłam, że nie będę bardziej mieszać. Mam nadzieję, że powyższy rozdział spodobał się Wam i macie ochotę na każdy kolejny. I dziękuję wszystkim za komentarze! Bóg mi świadkiem, że cieszę się z nich jak małe dziecko na widok cukierka. Dlatego ponawiam prośbę o komentarze. I nie krępujcie się, i krytykujcie, jeżeli coś Wam nie pasuje, bo jednak jestem początkującym pisarzem – amatorem i bez tego będę popełniać jakieś błędy (może i drobne, ale jednak). Życzę wszystkim miłego weekendu! :)