Prolog

Słońce już dawno schowało się za czubkami drzew Zakazanego Lasu, ustępując miejsca srebrzystej łunie księżyca. Na atramentowym niebie świeciły jasno miliony maleńkich punkcików, walcząc zaciekle z ciężkimi, deszczowymi chmurami. W cieniu wysokiej wieży na ogromnym dziedzińcu majestatycznego zamku stał młodzieniec. Jego twarz pozostała nieprzenikniona. Szare, przeszywające oczy nieprzerwanie wpatrywały się w niebo, kiedy płowe kosmyki włosów tańczyły w niesłyszalny rytm z chłodnym wiatrem. Delikatny uśmiech na wąskich wargach dodawał blondynowi anielskiego widoku, jak gdyby jakaś boska istota zechciała zstąpić tam, na ziemski padół.  

Draco mimowolnie syknął, kiedy jego Mroczny Znak zapiekł. Błysk czystej nienawiści pojawił się w jego oczach, by równie szybko zniknąć. Chłopak, zaciskając mocno szczękę, podciągnął lewy rękaw białej koszuli. Szkaradny, czarny tatuaż, przedstawiający ludzką czaszkę z wężem, pulsował bólem na przedramieniu. Piętno, które przekreślało szanse na szczęśliwe życie, wolne życie. Młodzieniec z odrazą odwrócił wzrok, chcąc chociaż na chwilę o nim zapomnieć.

Nagle coś błysnęło pomiędzy źdźbłami wiosennej trawy. Draco przyklęknął i wytężył wzrok. Drobna, srebrna broszka w kształcie feniksa leżała nieruchomo na lodowatej ziemi. Blondyn powoli wyciągnął dłoń i chwycił w palce ten niezwykle piękny kawałek metalu. Rubinowe oczy ptaka skrzyły się pod wpływem światła księżyca, hipnotyzując.

Ślizgon delikatnie przesunął opuszkami palców po powierzchni broszki. Nagle, jakby coś postanowił, zacisnął na niej dłoń i wstał z trawy, ozdobionej kropelkami wieczornej rosy. Z jego twarzy zniknęły wszelkie emocje. Szare oczy straciły swój chłopięcy blask, stając się zimne niczym stal. 

Młody mężczyzna ze znudzeniem poprawiał jedwabne mankiety rękawów. Zaraz podniósł wysoko podbródek, jakby zwyczajni śmiertelnicy nie byli godni nawet jego splunięcia, i zwrócił swe kroki w stronę ogromnych, drewnianych drzwi, nie oglądając się za siebie. W dłoni zalśniła srebrna broszka. Ciemne, burzowe chmury przysłoniły sierp księżyca, pogrążając świat w mroku. 

*****

– Powstanie goblinów w drugiej połowie osiemnastego wieku było jednym z ostatnich. Zapisało się jako... – Cichy, monotonny głos profesora Binnsa rozchodził się echem po dość dużej sali, pełnej przysypiających uczniów. Walcząc z opadającymi powiekami, nikt nie zwrócił uwagi na małą, złożoną kartkę papieru, która przeleciała spokojnie pod sufitem.

Szarooki blondyn rozejrzał się dyskretnie, chowając różdżkę do kieszeni. Po chwili powrócił wzrokiem na szatynkę, siedzącą w pierwszej ławce. 

Brązowowłosa dziewczyna o niezwykłych, miodowych oczach robiła notatki z lekcji. Jako jedyna potrafiła oprzeć się usypiającej mocy głosu profesora. Nagle na drewnianym blacie jej ławki pojawiła się mała karteczka. Rozejrzała się. Kiedy napotkała natarczywe spojrzenie srebrnych tęczówek, uniosła delikatnie kąciki ust. Blondyn w odpowiedzi jedynie ledwie zauważalnie kiwnął głową i odwrócił się w stronę okna. 

Panna Granger rozłożyła charakterystycznie pożółkły pergamin i przebiegła oczami po wykaligrafowanej wiadomości. Uśmiechnęła się smutno. A więc jednak... 

Dziewczyna wyciągnęła różdżkę i machnęła nią, sprawiając, że pergamin rozpadł się na dziesiątki, zwęglonych kawałków. 

*****

Hermiona mijała stare, drewniane regały hogwarckiej biblioteki, uciekając przed surowym wzrokiem pani Pince. Zakurzone księgi stały dumnie na półkach, nie przejmując się swoimi podniszczonymi okładkami czy pożółkłymi stronami. Miodowe oczy rozglądały się wokoło, chcąc wchłonąć tą niezwykłą magię biblioteki. 

– Jesteś w Hogwarcie już szósty rok. Zdaje się, że powinnaś przyzwyczaić się do tej biblioteki, a nie zachwycać się nią jak jakaś pierwszoroczna. – Szatynka podskoczyła na dźwięk cichego, kpiącego głosu. Zza regału wyłoniła się blada dłoń. – Czy mogę panią prosić?

Gryfonka z uśmiechem na malinowych ustach chwyciła za dłoń, dając się poprowadzić do małego stolika, schowanego przed obcymi spojrzeniami.

Draco kurtuazyjnie odsunął dziewczynie krzesło. Ukłonił się i powiedział przesadnie uniżonym głosem: 

– Czy panna Granger jest usatysfakcjonowana?

– No nie wiem... – przerwała owa panna Granger na moment, delektując się chwilą. – Czy ten ukłon nie jest dla pana zbyt dużym wysiłkiem?

– Dla mojej pani jestem gotów na wiele – odpowiedział, jeszcze bardziej pochylając głowę. 

– Ach tak? – zakwestionowała rozbawionym tonem. – I to nie ma nic wspólnego z pańskim męskim ego? Tym, że zarzuciłam, iż nie potrafi pan wykrzesać z siebie nawet nutki romantyzmu?

– I zniszczyłaś tę chwilę. Brawo – stwierdził Draco, siadając na krześle z westchnieniem. – I co na to odpowie Panna Doskonała?

– To, że zaraz ktoś bardzo się zdziwi, widząc Gryfonkę i Ślizgona, którzy siedzą przy jednym stoliku i jeszcze żyją – przerwała, przez co teraz był dobrze słyszalny stukot obcasów, zbliżającej się pani Pince. – Muffliato.

Szatynka uśmiechnęła się z wyższością, chowając różdżkę, na co blondyn przewrócił tylko oczami. Hermiona utkwiła wzrok gdzieś pomiędzy książkami. Ciszę po chwili przerwało ledwie słyszalne pytanie, przez które wesołe ogniki w miodowych oczach przygasły. 

– Wiesz, że to koniec?

– Widzę, że przechodzisz od razu do konkretów. – Szatynka zaśmiała się nerwowo. Kiedy Draco nadal patrzył się na nią natarczywie, nie reagując, westchnęła cicho. – Nie jestem głupia. Wiedziałam to, odkąd postanowiliśmy, że będziemy się spotykać potajemnie. W sumie jestem zdziwiona, że trwało to aż tak długo.

– No tak... Panna Doskonała – powiedział Ślizgon z lekkim uśmiechem. 

– Mam reputację do utrzymania, wybacz. 

– Mam jedną prośbę – zaczął z nagłą powagą w głosie, patrząc na liczne słoje, widoczne na blacie. – Kiedy wygracie wojnę... Nie pozwól, bym spędził całe życie w Azkabanie.

– Nie proś. – Chłopak spojrzał szybko na Hermionę. – Zrobiłabym to i bez tego. – Zignorowała ciche westchnienie ulgi. – Żałuję tylko, że to musi się tak skończyć. Będzie mi brakować naszych dyskusji... I tego dreszczyku emocji, że ktoś nas przyłapie – dodała po chwili z psotnym błyskiem w oku. 

Draco roześmiał się, kręcąc głową. Zapadła cisza. Szare oczy spojrzały na Gryfonkę. 

– Wiem, że to trochę za późno, ale przepraszam. Za wszystko, co było... – i będzie – przepraszam. 

– Nie musisz...

– Muszę. Dzięki tym paru spotkaniom nie zwariowałem. Wiem, że twój plan obejmował uratowanie mnie...

– ...nie miałam żadnego planu... – mruknęła bez przekonania. 

– ... ale było już dla mnie za późno. Nie jesteś wszechmocna. Dumbledore też – dodał, kiedy zobaczył już-już otwierające się usta szatynki.

– I pomyśleć, że stało się to za sprawą jednej głupiej książki. – Uśmiechnęła się smutno. – Trzeba już iść. Harry i Ron zaraz zaczną mnie szukać.

– Tak szybko chcesz się mnie pozbyć? Przecież to potrwa, zanim cię tutaj znajdą! – jęknął.

Dziewczyna spojrzała tylko przepraszająco. Blondyn z westchnięciem wstał i przeczesał palcami włosy. Po chwili włożył dłoń do kieszeni i wyjął srebrną broszkę. Z głuchym brzdękiem położył ją na drewnianym stoliku. 

– Uważaj na nią – powiedział. Draco spojrzał po raz ostatni w jej miodowe oczy, po czym odwrócił się i wyszedł.

Hermiona wzięła delikatnie do ręki broszkę, jakby była najcenniejszą rzeczą na świecie.

– Będę – wyszeptała cicho.

*****

Witam! Opowiadanie zostanie podzielone na dwie części: pierwsza obejmie czasy hogwarckie, czyli, prościej mówiąc, jak to się wszystko zaczęło, a druga z czasów powojennych (mogę jedynie zdradzić, że jestem zwolenniczką happy-endów :D). Co tu więcej dodać... Proszę o komentarze! Bardzo to motywuje, a mi ta motywacja jest bardzo potrzebna. Do następnego! :)